When I hoped I feared —

When I hoped I feared —

Since I hoped I dared

Everywhere alone

As a Church remain —

Spectre cannot harm —

Serpent cannot charm —

He deposes Doom

Who hath suffered him —

Emily Dickinson

(Picture: Hope II, Gustav Klimt)

OCD

The first time I saw her...

Everything in my head went quiet.

All the tics, all the constantly refreshing images just disappeared.

When you have Obsessive Compulsive Disorder, you don't really get quiet moments.

Even in bed, I'm thinking:

Did I lock the doors? Yes.

Did I wash my hands? Yes.

Did I lock the doors? Yes.

Did I wash my hands? Yes.

But when I saw her, the only thing I could think about was the hairpin curve of her lips.

Or the eyelash on her cheek—

the eyelash on her cheek—

the eyelash on her cheek.

Ο καιόμενος

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα . 
Να το θυμάσαι Μαρία . 
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα . 
Άκου θάρθει καιρός 
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 
δε θα βγαίνουν στην τύχη