Δρόμοι παλιοί

 Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα
κάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ
νύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ
Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ
κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ
Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ
κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες
Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα
κι οὔτε κανένας, κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε, μὲ γνώριζε...

Μανόλης Αναγνωστάκης


Old Streets


Old streets that I perpetually loved and hated,
to walk beneath the shadows of the houses,
unavoidable nights of homecoming and the city's being dead
I find my trifling presence in every corner,
if only I could meet you one day, lost spectre of my motherland, and I
will be walking forgotten and untamed,
holding a flickering sparkle on my wet hands
And I was walking through the night without knowing anyone
and no-one, no-one knew me, knew me...

Manolis Anagnostakis

(Picture: Phenomenon, Remedios Varo)