Λέει η Πηνελόπη

And your absence teaches me 
what art could not.

                                              Daniel Weissbort

Δεν ύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτό άρχιζα, κι έσβηνα
κάτω απ’ το βάρος της λέξης
γιατί εμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ’ από πόνο το μέσα.
Κι ενώ η απουσία είναι το θέμα της ζωής μου
–απουσία  από τη ζωή –
κλάματα  βγαίνουν στο χαρτί
κι η φυσική οδύνη του σώματος
που στερείται.

Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τις ζωντανές κραυγές
«πού είσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξη δεν είναι σαν τις άλλες»
και ξαναρχίζω το πρωί
με νέα πουλιά και λευκά σεντόνια
να στεγνώνουν στον ήλιο.
Δε θα ’σαι ποτέ εδώ
με το λάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ’χει διαλυθεί η δική μου
μες στη δική σου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά...
Η εκλεκτή καρδιά σου
– εκλεκτή  γιατί τη διάλεξα –
θα ’ναι πάντα αλλού
κι εγώ με λέξεις θα κόβω
τις κλωστές που με δένουν
με τον συγκεκριμένο άντρα
που νοσταλγώ
όσο να γίνει σύμβολο Νοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν’ αρμενίζει τις θάλασσες
στου καθενός το νου.
Σε λησμονώ με πάθος
κάθε μέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
της γλύκας και της μυρουδιάς
κι ολοκάθαρος πια
να μπεις στην αθανασία.
Είναι σκληρή δουλειά κι άχαρη.
Μόνη μου πληρωμή αν καταλάβω
στο τέλος τι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πώς λειτουργεί το εγώ
στην τόσην ερημιά, στον τόσο χρόνο
πώς δεν σταματάει με τίποτα το αύριο
το σώμα όλο ξαναφτιάχνει τον εαυτό του
σηκώνεται και πέφτει στο κρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότε άρρωστο και πότε ερωτευμένο
ελπίζοντας
πως ό,τι χάνει σε αφή
κερδίζει σε ουσία.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Penelope Says

I wasn’t weaving, I wasn’t knitting

I was writing something

erasing and being erased

under the weight of the word

because perfect expression is blocked

when the inside is pressured by pain.

And while absence is the theme of my life

—absence from life—

tears and the natural suffering

of the deprived body

appear on the page.

I erase, I tear up, I stifle

the living cries

“Where are you, come, I’m waiting for you

this spring is not like other springs”

and I begin again in the morning

with new birds and white sheets

drying in the sun.

You will never be here

to water the flowers

the old ceiling dripping

under the weight of the rain

with my personality

dissolving into yours

quietly, autumn-like…

Your choice heart

—choice because I have chosen it—

will always be elsewhere

and I will cut

with words

the threads that bind me

to the particular man

I long for

until Odysseus becomes the symbol of Nostalgia

sailing the seas of every mind.

Each day

I passionately forget you

that you may be washed of the sins

of fragrance and sweetness

and finally all clean

enter immortality.

It is a hard and thankless job.

My only reward is that I understand

in the end what human presence is

what absence is

or how the self functions

in such desolation, in so much time

how nothing can stop tomorrow

the body keeps remaking itself

rising and falling on the bed

as if axed down

sometimes sick, sometimes in love

hoping that what it loses in touch

it gains in essence.

Katerina Anghelaki Rooke

Translated by Karen Van Dyck

(Picture: Snow and mist, John Atkinson Grimshaw)