Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ 
είναι μη γίνω "ποιητής" 
Μην κλειστώ στο δωμάτιο 
ν' αγναντεύω τη θάλασσα 
κι απολησμονήσω. 
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου 
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ 
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. 
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε 
για να με χρησιμοποιήσει. 
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα 
για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική 
και κλειστώ μέσα σε αυτά 
για να με τραγουδήσουν. 
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά 
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος 
μη με πιάσουν στην κούραση 
παπάδες και ακαδημαϊκοί 
και πουστέψω 
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί 
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις 
σκυλιά μας έχουν κάνει 
να ντρεπόμαστε για την αργία 
περήφανοι για την ανεργία 
Έτσι είναι. 
Μας περιμένουν στη γωνία 
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι. 
Ο Μάρξ... 
τον φοβάμαι 
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν 
αυτοί οι αλήτες φταίνε 
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό 
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

What I fear most

What I fear most
is becoming "a poet"...
Locking myself in the room
gazing at the sea
and forgetting...
I fear that the stitches over my veins might heal
and, instead of having blur memories about TV news,
I take to scribbling papers and selling "my views"...
I fear that those who stepped over us might accept me
so that they can use me.
I fear that my screams might become a murmur
so that to serve putting my people to sleep.
I fear that I might learn to use meter and rhythm
and thus I will be trapped within them
longing for my verses to become popular songs.
I fear that I might buy binoculars in order to bring closer
the sabotage actions in which I won't be participating.
I fear getting tired - an easy prey for priests and academics -
and so turn into a "sissy"...
They have their ways ...
They can utilize the routine in which you get used to,
they have turned us into dogs:
they see to us being ashamed for not working...
they see to us being proud for being unemployed...
That's how it is.
Keen psychiatrists and lousy policemen
are waiting for us in the corner.
Marx...
I am afraid of him...
My mind walks past him as well...
Those bastards...they are to blame...
I cannot -fuck it- even finish this writing...
Maybe...eh?...maybe some other day...

Katerina Gogou

Translated by G.Chalkiadakis

(Picture: Flower of blood, Odilon Redon)